In the middle of Tasmania

Voordat we Australië verder gaan verkennen, zijn we eerst naar Tasmanië gegaan. “Tassie” (zoals het lokaal genoemd wordt) is een eiland voor de kust van Melbourne en is een staat van Australië. Tassie is ruim 1,5 keer zo groot als Nederland en heeft maar een half miljoen inwoners. Veel ruimte dus! Vooral ook veel ruimte voor “Wild life” en natuurlijke wouden. We verbleven bij tante Jackie (familie van Jeroen), die hier al bijna 30 jaar woont. Ze heeft een schattig huisje met een mega groot landgoed in het midden van Tassie.

We kwamen aan in de hoofdstad Hobart en na een innige begroeting zijn we naar nichtje Heidi en haar verloofde Richard gereden die in Hobart wonen. Bij hun op het terras hebben we gezellige thee zitten drinken met uitzicht op de Hobart Bay. Het klikte gelijk heel leuk met Heidi en Richard en spraken af dat we een paar dagen bij hun zouden komen logeren om samen Hobart en omgeving te verkennen. Voor het donker zijn we vertrokken naar “High Peak” (zo heet het huis van Jackie omdat het boven op een berg ligt). Buiten Hobart kom je al snel in de natuur met hier en daar een boerderij. De landschappen zijn betoverend mooi en de ondergaande zon maakte er echt een sprookje van. We zijn wel 10 keer gestopt om foto’s te maken. De 2e helft van de rit heb ik gereden. Op de rustige wegen hier kunnen we mooi oefenen met links rijden. De laatste 20 minuten was over dirt-roads en de laatste 5 minuten over een single track dirt road. We kwamen net op tijd aan op High Peak voor een prachtige zonsondergang! Daarna werd het donker, echt donker. Totaal geen lichtjes van dorpen of andere huizen. Hier kan je de sterren en melkweg in volledige glorie bekijken! ’s Nachts komt ook de natuur tot leven. Als je snel de buitenlamp aan doet en meteen naar buiten stapt, zie je nog net alle Walabies (kleine Kangoeroe soort) wegschieten. We hebben ’s nachts ook een keer een autotocht gemaakt en zagen toen nog veel meer dieren langs de weg.

De eerste dag hebben we lekker gerelaxt en het huis en de tuin verkend. Jackie is een lekker rustig en spiritueel type, dus relaxen gaat hier prima! Ze heeft een schat van een zwarte kat, die helemaal in z’n element is op het landgoed. ’t Beest vangt regelmatig (vrijwel dagelijks) muizen, hagedissen, kleine slangen en vogels. Zaten we lekker thee te drinken hoor je ineens gemiauw. Staat de kat voor het raam met een muis in de bek die nog hevig hangt de spartelen. Met zo’n tijger hoef je in ieder geval niet bang te zijn om te verhongeren. Op het landgoed staan veel oude auto’s, waaronder zelfs een Austin A30 uit 1954 en een brandweerauto uit de jaren 60. Er staan ook 2 oude houten huizen en wat schuren van vorige bewoners. Die worden gewoon verlaten achtergelaten en de natuur ruimt het over de jaren op. Van het eerste huis staat alleen nog een stukje van de schoorsteen. Alles bij elkaar is het bijna een historisch museum. Spullen die niet vergaan worden eens in de tijd, als er wat geld nodig is, verkocht aan oud ijzer enzo.
Naast alle slangen en spinnen die in Tassie bijna allemaal dodelijk giftig zijn, had Jackie ons ook gewaarschuwd voor “Buzzies”. Buzzies zijn niet dodelijk giftig, maar wel dodelijk vervelend. Het zijn zaden van een plant die in al je kleding blijft plakken. Het verwijderen is een geduldig handwerkje. ’s Avonds kwam Jeroen er snel achter toen hij enthousiast naar buiten rende om een zonsondergang te fotograferen… op z’n sloffen. De foto duurde 2 minuten, de Buzzies een half uur en de slappe lach van Jackie een uur.

De volgende dag zijn we met z’n drieën gaan hiken op het landgoed van Jackie. Aangezien het landgoed een paar heuvels en valleien groot is, kan je er eindeloos wandelen. De dieren die ze vroeger had zijn er niet meer en de oude weilanden, wegen en paden op het landgoed worden al jaren niet meer gebruikt. Alles is dus totaal verwilderd, waardoor het letterlijk een hike door de wilde natuur werd. Onderweg kwamen we veel wilde dieren tegen waaronder Walabies en een soort stekelvarken waarvan ik de naam steeds vergeet. Twee valleien en heuvels verder kwamen we bij een oude hut. Hier hadden enkele jaren terug een paar criminelen zich schuil gehouden, nadat ze ontsnapt waren.
Omdat het water op was en we honger kregen (we hadden niet gedacht zo ver te gaan lopen), keerden we terug. Al kletsend en genietend van het mooie weer en omgeving, lette we even niet op toen we “terug liepen” en opeens herkenden we de omgeving niet meer. Ook Jackie had moeite zich te oriënteren in het bos. Alles lijkt zo op elkaar als je dwars door een wild bos loopt zonder paden. Jackie dacht door de bomen “haar” vallei te herkennen en we gingen de heuvel af. Niet veel later kwamen we op een stukje oude weg terecht met veel omgevallen bomen erover, waar we een half uur daarvoor ook geweest waren. Jackie vond dat we even een groepsoverleg moesten houden en gaf aan waar zij dacht dat haar huis lag. Jeroen keek naar de stand van de zon nu en vergeleek dat met de stand toen we vertrokken en wees precies de andere kant op. Zelf wist ik, met mijn postduifinstinct, alleen nog precies dezelfde weg terug naar het laatst herkenbare punt waar we geweest waren. Jackie vond het erg vermakelijk dat Jeroen en ik wat nerveus werden van de situatie, dus we duwden haar voorop om de weg terug te vinden. Gelukkig wist ze die met een kwartier weer te vinden en terug in de 2e vallei moesten we opgelucht lachen om elkaars nerveuze reacties in het bos. Achteraf bleek dat Jeroen er toch niet ver naast had gezeten met zijn zonnestand inschatting.

Omdat Tassie grotendeels wilde natuur is, zijn er veel Nationale parken. Daarnaast zijn er veel Wild Life Sanctuary’s . Een soort kleinschalige dierenparkjes waar wilde dieren worden opgevangen, die ziek of aangereden zijn. (Dieren die worden aangereden gebeurt helaas veel, het is echt een droevig gezicht met die dode dieren langs de weg.) Meestal is het doel om ze weer uit te zetten zodra ze opgeknapt zijn. Maar er worden ook fokprogramma’s gedaan voor dieren die met uitsterven bedreigt worden zoals de Tasmanian Devil. Jeroen en ik zijn naar Bonorong Park geweest om kennis te maken met alle wilde dieren van Tassie. De meeste dieren zitten achter een hek in nagebootste leefomgeving, maar de kangoeroes en walabies lopen los door het park. Bij de ingang kregen we een zakje voer mee om ze te voeren. Ze waren echt zo ontzettend tam. Er kwamen er een paar op ons af voor het voer, maar er waren er ook die gewoon alleen een knuffel wilden. Eentje kwam enthousiast op me af gehopt en schoof z’n kop en lijf tussen m’n armen. Hij wilde helemaal gekroeld en geknuffeld worden en genoot er duidelijk van. De tamme dieren die zo los liepen waren trouwens niet dieren die weer uitgezet zouden worden. Er was één vreemde eend in de bijt en dat was de Koala. Die komt van oorsprong niet voor in Tassie, maar was onderschept toen mensen die wilden importeren. In Tassie vind je wel zijn verre familie die in holen leeft; de Wombat. Een verzorger liet ons even een Wombat-wees zien van 10 maanden die ze gered hadden. Echt zo’n schattig beest! Een wollige bal met wollige oortjes en kraaloogjes.
Het voeren van de Tasmanian Devils was echt grappig (zie video). Het zijn rare zwarte diertjes met witte vlekken en grote knalrode oren. Ze maken een vreselijk geluid, maar zijn totaal niet gevaarlijk. Het zijn aaseters. Een door virus overdraagbare vorm van kanker, maakt helaas dat ze met uitsterven bedreigt worden. Bij Bonorong hadden ze ook een fokprogramma’s met gezonde dieren om ze te behouden.

Met Jackie zijn we later die week naar Port Arthur, Tasman Arch en Devils Kitchen gereden. Port Arthur is een oude gevangenis waar het een ware hel was en Tasman Arch en Devils Kitchen 2 prachtige rotsformaties. Jarenlang van zeestroming en golven hebben hier grote inhammen in de kustlijn gemaakt. Met z’n drieën hebben we ook een tochtje gemaakt op het zeilschip de Lady Nelson. Het is een replica van het schip waarmee de Britten naar Tassie zijn gekomen. Helaas weinig wind voor echte actie, maar wel een prachtige belevenis.
Op weg naar huis maakte de auto een raar geluid tot grote schik van Jackie. Het is de enige werkende auto die ze nog heeft. ’t Is een oude taxi die ruim 520.000 op de teller heeft staan, zo’n ducktape-barrel waar alles los aan hangt, de voorbumper van mist en de helft van de knopjes niet meer werkt, of wel werkt maar iets anders doet dan het oorspronkelijk zou moeten. Maar hij reed nog als een zonnetje, tot vandaag. Nadat de wegenwacht het herriemakende probleemwiel uit elkaar had gehaald, bleek het gelukkig alleen een steen te zijn die vast zat tussen de rem. Een dirt-road-souveniertje.

Aan het einde van de week gingen we voor 2 dagen en nachten naar Heidi en Richard. Net gesetteld liep ik even naar de slaapkamer om wat te pakken. In m’n ooghoek zag ik wat bewegen en stond ineens oog in oog met een schorpioen, die mij even verbaasd vanaf het tapijt aan stond te staren. Voor het eerst dat ik een schorpioen in m’n slaapkamer heb! We hebben ‘m met z’n vieren zitten bekijken en in iets minder levende toestand afgevoerd.
Heidi nam Jeroen en mij mee naar het Historisch museum in Hobart en naar Mount Wellington. De hoogste berg naast Hobart vanwaar je een geweldig uitzicht over de stad hebt. We hebben niet lang op de top gestaan, want we waren niet berekend op de sneeuw en de ijzige wind. ’s Avond zijn Jeroen en ik uit eten geweest met alle drie de nichtjes en neef en hun partners en eindigden gezellig in de kroeg. De volgende dag nam Heidi ons mee naar de wekelijkse hippie markt van Hobart. Ze verkochten daar echt alles en voornamelijk dingen die biologisch, natuurlijk en vintage zijn. Er speelden bandjes en waren straat entertainers. Super sfeertje! ’s Middags hebben Jeroen en ik onze eerste wedstrijd Cricket gezien. Richard had een toernooi en hij won! Maar het spel zelf is echt zooooo saai. Het was echt super om met wat leeftijdsgenoten mee te doen in hun leven en omgeving zover van huis. Zo kregen we een goeie indruk van het leven hier. Met Heidi en Richard klikte het zo goed dat we hebben afgesproken om voor een vakantie van een paar weken een keer van huis te wisselen, aangezien zij het leuk vinden om naar Nederland te gaan en wij het leven en de natuur in Tassie heerlijk vinden.

Terug op High Peak zijn Jeroen en ik er nog een dag op uit geweest naar Nationaal Park Mount Field. Daar heb je prachtige watervallen en een oerwoud van historische reuzebomen. Het is een verwante soort van de Eucalyptus en het rook daarom ook heel lekker. Ook hier weet ik niet hoe ik het toe moet lichten. De natuur is hier zo ontzettend mooi, dat ik er elke keer tranen van in m’n ogen kreeg, letterlijk. We kunnen alleen zeggen; bekijk de foto’s, want we hebben geen idee hoe we het moeten beschrijven.

Tijdens ons verblijf op High Peak was Jackie heel blij met Jeroen en wist allemaal klusjes voor hem. Ach, op vakantie kan grasmaaien best ontspannend werken. Vooral als je uitzicht hebt op een prachtige vallei.
In huis had ik al snel besloten niet op sloffen of sokken te lopen en de bergschoenen aan te houden. De schorpioen bij Heidi was namelijk niet de laatste. Op High Peak liep ik door de keuken en hoorde ineens krak onder m’n schoen. Toen ik m’n voet optilde lag er een platte schorpioen. De volgende dag zat er nog eentje in de slaapkamer van Jackie. Op de gang hoorde ik ook wel eens krak onder m’n schoenen ’s avonds. Maar dat waren meestal 8-potige beestjes, beter bekent als spinnen, die ik sowieso al niet zo leuk vind. Ook al zijn ze, op 1 soort na, niet agressief en de meeste die je in huis tegenkomt klein. De grootste griezel, de Huntsman, kwamen Jeroen en ik tegen toen we voorzichtig een kijkje om de hoek van de schuur namen. In tegenstelling tot veel andere spinnen hier, heeft die geen gevaarlijke giftige beet, maar het uiterlijk van dat beest is wel gevaarlijk voor je ondergoed. Een volwassen Huntsman is groter dan je hand.

Vanavond is onze laatste avond op High Peak en Jackie heeft iedereen uitgenodigd voor dinner. Morgen vliegen we terug naar Melbourne en beginnen we aan ons volgende avontuur: The Great Ocean Road naar Adelaide. Alweer hebben we dat nare gevoel, dat we steeds hebben als we ergens weggaan waar het heel leuk is geweest…

NB: Nog een kleine voetnoot voor mijn collega’s; Tijdens 1 van de autoritten kwamen we veel trucks tegen met grote boomstammen erop. Iets verderop was een grote papierfabriek. Ik keek naar het grote bord bij de ingang met “Norske Skog” erop. Het klonk bekend voor me, maar het duurde even voor het kwartje viel. “Hey, die firma ken ik!” Een maand op reis heeft toch z’n werk gedaan. Op de terugweg zijn we gestopt om wat foto’s te maken.
Het t-shirt heb ik bij me en heb ik al regelmatig gedragen. Don’t worry mates! Jullie gaan ‘m zeker nog een aantal keren zien op de foto’s.